Armoede zien is frustrerend

Wie mij hier volgt, zal het ongetwijfeld niet zijn ontgaan: mijn inspanningen om sponsors te werven voor mijn deelname aan Tanzania Classic mountainbiketocht. Ik ga in oktober van dit jaar 6 dagen mountainbiken door Tanzania voor een gezond en sterk Afrika!

Wat voorafging aan mijn deelname én hoe het mij de komende maanden vergaat, kun je vanaf nu hier lezen in een maandelijks blog.

Op 24 juli 2019 is het zover. We vertrekken bepakt en bezakt richting Afrika. In het vliegtuig heb ik alle beslommeringen van thuis al van me af gezet. We hebben hier allemaal naar uitgekeken en de Lonely Planet Botswana & Namibia staat bol van de ezelsoren. De volgende dag landen we ’s middags op Windhoek Airport Namibia.

Zodra ik uit het vliegtuig stap, ruik ik Afrika. Het is een onmiskenbare geur waar ik geen naam voor heb. De warmte valt als een deken over me heen. Als we onze bagage van de band hebben gehaald, brengt onze huurauto ons naar ons eerste onderkomen: een lodge waar we de eerste nacht verblijven. Hoewel we in een andere wereld terecht zijn gekomen, voelen we ons thuis. Samen zijn ís natuurlijk ook een beetje thuis zijn.

In de weken die volgen, proberen we zo veel mogelijk te doen van wat we thuis hadden bedacht. Het gevoel dat ik ervaar met een giraffe op een meter afstand is niet te vergelijken met de mooiste kleurenfoto’s die ik ooit heb gezien. Het geluid van een kudde olifanten die kalm voorbij sjokt, de herkauwende buffels, de felgekleurde vogels. We zijn op bezoek in het dierenrijk en komen in de buurt van nijlpaarden, neushoorns, zebra’s, buffels, leeuwen, luipaarden, zeeleeuwen… Ik voel me ongelooflijk dankbaar hier te mogen zijn.

Maar er is ook een andere kant. We reizen door duinen en woestijn en logeren in loges. Maar zodra we langs een dorp rijden kunnen we er niet omheen: de armoede staat in schril contrast met de schitterende natuur en rijke cultuur. Ook dit komt ongefilterd binnen en om de golfplaten huisjes in het echt te zien, is veel indringender dan alle tv-filmpjes bij elkaar.

Tijdens het plannen van de reis, hadden we dit natuurlijk al besproken maar nu zien we hoe kinderen enorme afstanden lopen om naar school te gaan – als ze al gaan. Als op 4 augustus onze jongste, David, 12 jaar wordt, zijn we onderweg naar weer een nieuwe bestemming. We rijden over een stoffige zandweg naar onze nieuwe lodge en hongerige kinderen hangen letterlijk aan onze auto, smekend om iets. Kinderen met vieze gezichtjes, kapotte kleren en grote donkere ogen. Kinderen die ons zien als een grote reizende portemonnee.

We geven wat we bij ons hebben: koekjes en appels. Het is nooit genoeg. De stemming in de auto is daarna bedrukt.

In onze lodge zie ik dat David geen rust kan krijgen. Het oneerlijke gevoel heeft hem te pakken en hij wil terug, hij wil iets doen!

Armoede is frustrerend. Het is een controverse: wij zijn rijk en door veel geld uit te geven, steunen we de mensen hier. Het is alleen de vraag of het geld bij de juiste mensen terechtkomt. Van sommige plaatsen weten we dat het wel goed zit maar bij grote bedrijven mag je grote twijfels hebben. We gingen niet alleen naar Afrika om een leuke vakantie te hebben, we kozen er ook voor om levenservaring op te doen.

Dit verdriet samen delen en erover praten met de kinderen, hoort erbij.

In onze laatste week zie ik een man en een vrouw ploeteren op hun mountainbikes in de bloedhete zon. Trappend over het ongelijke gravel, laten ze een spoor van zand en stofwolken na. Vol afgrijzen kijk ik hen na. De komende honderd kilometers komen ze weinig dorpen tegen. Waar begin je aan en waarom in hemelsnaam?

Onze schitterde reis eindigt op 15 augustus in Windhoek. Een stuk rijker geworden, vertrekken we uit een arm land.

Eenmaal thuis pakken we draad snel op. Ik ga weer naar klanten en als ik in de file sta, hoor ik een radiocommercial voorbijkomen van Africa Classic. Een dag later hoor ik dezelfde commercial weer. ‘Zes dagen mountainbiken voor een gezond en sterk Afrika. Inspirerend en onvergetelijk: Africa Classic verandert levens!’ De woorden blijven hangen in mijn hoofd en thuis zoek ik de webpagina op. Op dat moment valt alles op zijn plek.

‘Dít kan ik,’ zeg ik tegen mezelf.

Ik wil minimaal 5.033,08 euro ophalen aan sponsorgeld om daar een bijdrage aan te leveren. Mijn reis- en verblijfkosten voor de Tanzania Classic betaal ik natuurlijk zelf.

Wil je meer weten over deze tocht en/of een bijdrage leveren? Dat kan hier: https://www.africaclassic.nl/roald-van-der-heide-tanzania-classic-2020

content – www.schrijven-en-schrappen.nl